Meher Baba's Biografie


Meher Baba werd geboren als Merwan Sheriar Irani, op 25 februari 1894 in Poona, India. Zijn ouders waren beide volgelingen van Zoroaster en van Iraanse afkomst.

Als schooljongen viel Merwan op door zijn liefhebbende en vrijgevige natuur, maar vertoonde nog geen tekenen van de lotsbestemming die op hem wachtte. Het was pas vanaf 1913, dat hij in contact kwam met Hazrat Babajan, een islamitische heilige vrouw, die hem deed ontwaken aan zijn ware natuur, in een rol die vergelijkbaar was met de rol die Johannes de Doper had voor Jezus. Babajan ontsluierde Merwan door een simpele kus op zijn voorhoofd.

Nadat hij zeven jaar had doorgebracht onder de spirituele leiding van Babajan, Sai Baba van Shirdi, Upasni Maharaj en andere spirituele meesters, begon zijn missie pas echt. In de vroege 20’er jaren van de vorige eeuw begonnen zijn eerste mannelijke discipelen zich rond hem te verzamelen, die hem de naam Meher Baba gaven, wat “Barmhartige Vader” betekent. Baba nam een groep discipelen mee naar Bombay, waar hij ze door de extreem rigoureuze beginfase van hun spirituele training heen leidde. Daarna verplaatste hij in 1923 naar een afgelegen plek buiten Ahemednagar in centraal India, waar hij een ashram vestigde, Meherabad genaamd. Al snel verenigde zich een selecte groep vrouwen met de ashram, in het bijzonder zijn meest nabije vrouwelijke discipel, Mehara Irani, die hij beschreef als ‘de meest pure ziel in het universum’.

Het was hier, op de 10de juli van 1925, dat Meher Baba begon stilte aan te houden. Wanneer hij gevraagd werd hoe hij in staat zou zijn om les te geven, antwoordde hij: ‘Ik ben niet gekomen om les te geven, maar om te doen ontwaken’. Hij communiceerde hoofdzakelijk door middel van een alfabet bord, welke hij in 1954 wegdeed, om alleen nog maar handgebaren en gezichtsuitdrukkingen te gebruiken. Hij zou later de uitspraak doen: ‘Omdat de mens doof is geweest voor de principes en voorschriften die in het verleden door God zijn neergelegd, observeer ik Stilte in deze huidige Avatarische vorm. Jullie hebben om genoeg woorden gevraagd en deze gekregen – het is nu tijd om ze te leven’. Meher Baba zou deze stilte volhouden van 1925 tot aan zijn fysieke dood meer dan 43 jaar later.


In de twintiger jaren maakte Meher Baba de eerste van drie bezoeken aan Iran, en in 1931 maakte hij zijn eerste reis naar het Westen. Hij reisde met zijn reisgezelschap per boot en landde in Marseille op 11 september 1931, van waaruit hij de reis vervolgde naar Engeland, waar hij de volgende dag in Londen arriveerde. Baba verbleef voor een aantal weken in Engeland, hoofdzakelijk in een retraite centrum in Devon en in Londen. Hier legde hij contact met velen van zijn eerste Westerse volgelingen, of liefhebbers zoals hij ze noemde, alvorens naar de VS af te reizen. Gedurende de dertiger jaren maakte hij verschillende reizen naar het Westen, met bezoeken aan verschillende delen van Europa die belangrijk waren voor zijn werk, met name Italië, Zwitserland, Frankrijk, Engeland en Spanje. Over zijn werk zei hij: ‘Ik streef er naar alle religies en sekten samen te brengen als kralen op een ketting en ze nieuw leven in te blazen voor individuele en collectieve behoeften.’

Alhoewel Meher Baba vele projecten heeft opgezet die gericht waren op het onderwijzen van kinderen, op voedselvoorziening en kleding voor de armen, zorg voor lepralijders (die hij ‘mooie zielen in lelijke kooien’ noemde), voor de geesteszieken en de door God-bedwelmden, was zijn hoofdzakelijke missie om het spiritueel lijden te helen dat ervaren wordt door de hele mensheid, los van fysiek en materieel welzijn. Zijn remedie hiervoor is liefde. ‘Ik ben gekomen om het zaadje van liefde in jullie harten te zaaien, zodat het, ondanks alle oppervlakkige diversiteit die jullie leven in de illusie moet ervaren en verdragen, het gevoel van eenheid door liefde gewekt wordt in alle naties, geloofsovertuigingen, sekten en kasten van de wereld’.

Hij benadrukte de eenheid van de mensheid, dat alle verschillen voorbijgaand zijn en niet intrinsiek aan onze natuur; dat mensen door alle diverse ervaringen gaan in verschillende levens: ervaringen van man en vrouw, zwart en wit, rijk en arm, mooi en lelijk zijn. Ervaringen die niet meer zijn dan de ‘verschillende kleding die je afwisselend draagt en afwerpt’. .


In 1949 begon Meher Baba een fase die hij het Nieuwe Leven noemde, waarbij hij rondreisde in India met een groep van zijn meest nabije mannelijke en vrouwelijke discipelen tot 1952. Gedurende dit ‘leven van volledige hulpeloosheid en hopeloosheid’, reisde Baba incognito en de groep moest om eten en overnachting bedelen, hierbij berustend op de vrijgevigheid van anderen, waarvan velen geen idee hadden wie Baba was.

Kort nadat het Nieuwe Leven was afgelopen, keerde Baba terug naar de VS in 1952, en in Praag in Oklahoma onderging hij de eerste van twee auto ongelukken waarin hij botbreuken opliep. Hij zij later: ‘Ik heb mijn fysieke botten gebroken om de ruggengraat van het van het materiele aspect van de Eeuw van de Machine te breken, waarbij het spirituele aspect intact blijft’. Het tweede ongeluk, in Satara, India in 1956, resulteerde in een dermate verbrijzelde heup voor Baba, dat de artsen twijfelden of hij ooit weer zou kunnen lopen. Hij is hier echter wel in geslaagd, al was het met ernstige beperking en pijn.

Meher Baba verklaarde dat de Avatar, wiens eerdere advents Zoroaster, Rama, Krishna, Boeddha, Jezus en Mohammed omvatten, dezelfde Eeuwige Oude is, die naar aarde komt om de mensheid een spirituele aanzet te geven door zijn goddelijke liefde. Toen Meher Baba zijn aardse lichaam verliet in 1969, werd het volgende telegram gestuurd naar zijn volgelingen overal in de wereld: ‘Avatar Meher Baba heeft zijn fysieke lichaam losgelaten om 12.00 in de middag op de 31e januari in Meherezad om eeuwig te leven in het hart van al zijn liefhebbers’. Hij is begraven in de Samadhi (graftombe) in Meherabad, welke nu een pelgrimsplek is voor mensen van over de hele wereld.